Humans of Late Food Processing

Vroeger, toen we nog vakken vulden bij de supermarkt in plaats van op internet, hing er in de personeelskantine een grote spiegel waar allemaal pijltjes op stonden met vragen er bij, zoals "Zit je stropdas recht?", "Is je schort goed schoon?" en "Zijn je piercings afgeplakt?" Het was de laatste check voordat je toegelaten werd tot dezelfde ruimte waar ook DE KLANT zich bevond. Aan DE KLANT wordt nooit gevraagd of ie z'n mooiste glimlach heeft meegebracht, die gilt gewoon heel hard "ALUMINIUM!?" in je oor als ze een leeg schap alufolie aantroffen. Er gold ook geen verbod op de """grap""" die zesenveertig klanten per dag maakten als ze een product uit de doos of het kratje pakten waar je net uit stond te vullen: "Ik pak het hier wel uit, scheelt jou weer werk [vette knipoog]". Maar het was tenminste rauw. Het was écht. Je stond ergens voor, in je rode Dirk-schort en natuurlijk ging je netjes even achter kijken in het magazijn wanneer iemand niet geloofde dat een product was uitverkocht en nog niet was aangevuld en dan vroeg: "Kun je niet even achter kijken?" Want je deed het niet alleen voor de baas, je deed het voor jezelf, voor je vorming, je sociale vaardigheden en je eigen assertiviteit. Je werd nog grotendeels vrij gelaten om die verantwoordelijkheid te nemen. Al was er altijd wel één vervelende vulploegleider die colli stond te turven om te testen of je de vulnorm wel haalde, maar dat noemde je dan het likkertje bij de baas en dat kon gewoon.

Deze herinneringen aan onze eerste 4 gulden en 25 cent per uur bijbaan ergens in de oertijd tussen het cassettebandje en de DVD kwamen naar boven toen we door het om onduidelijke redenen aan ons toegezonden, tien megabyte dikke Julia's Formule Handboek 2.0 (PDF) van de gelijknamige stationspastaketen bladerden. "We" doen dit en "We" gaan voor dat en "We" zorgen voor zus en "We gaan voor het beste resultaat in Euro’s en ‘smileys’." Hoe moet je eigenlijk je handen wassen, wat is het protocol voor het verpakken van een Italiaanse bol, hoe verschilt dat van de ciabatta en hoe richt je HET SAUZENMEUBEL het beste op de enige toegestane manier in? Het staat allemaal in het 157 pagina's tellende handvest voor de jonge retail-medewerker van Julia's! Niks eigen verantwoordelijkheid, als ketenpartner geketende minimumloonslaaf heb je een collectieve opdracht die strikt volgens het boekje gaat. Of nou ja, boekje: buiten de PDF is er een portal met een leerportaal en een onboarding app en een overhoorsysteem dat Drillster heet, dat volgens de omschrijving met hele vriendelijke dwang een pasta-drone voor achter de Julia-balie van je maakt, OF ANDERS:

"Drillster is een nieuwe manier van leren binnen NS Retail. Je bouwt de benodigde kennis op via het beantwoorden van vragen via de app Drillster en krijgt direct feedback op de antwoorden die je geeft. Liever niet via een app? Dan kan het ook via de pc. Wanneer je kennis dreigt weg te zakken, krijg je een uitnodiging om opnieuw te oefenen. Drillster selecteert op basis van eerder gegeven antwoorden, precies die thema’s die jij dreigt te vergeten. Hierdoor leer je meer in minder tijd én je kunt kennis beter onthouden, onderhouden en borgen. Op die manier heb je altijd de juiste kennis paraat om optimaal te kunnen presteren op het werk. Wanneer je in dienst komt, krijg je automatisch jouw inloggegevens per mail waardoor je direct aan de slag kunt."

Nou jommes. Bij welke bestelzuil kunnen we volautomatisch solliciteren voor een functie in de digitale keukenaansturing? Echt enorm zin om 126 apps, leeromgevingen, roostertools en communicatiesystemen te installeren, nooit meer een echt mens tegen te komen en ons als jonge professional te ontplooien in het pasta-segment van NS Retail!